Sinas

Sinas is in Nederland de benaming voor de doorgaans gele of oranje, meestal koolzuurhoudende frisdrank met sinaasappelsmaak. In België wordt de naam orangeade vaak gebruikt. Zoals de meeste frisdranken bevat sinas veel suiker of in de light-versie kunstmatige zoetstoffen. Het gehalte aan sinaasappelsap bedraagt ten minste 4%. Bekende merken zijn Fanta (van de Coca-Cola Company) en Sisi (Vrumona); Orangina onderscheidt zich doordat er werkelijk vruchtvlees inzit.

Frisdranken zijn vruchtendranken en koolzuurhoudende dranken, zoals cola, sinas en 7-Up. De suikers in frisdrank leveren calorieën. Frisdranken met veel suikers vergroten de kans op overgewicht als je er teveel en te vaak van drinkt. Bovendien zijn de zuren in frisdrank slecht voor het gebit. De zoetstof cyclamaat in frisdrank kan bij grote hoeveelheden schadelijk zijn.

In frisdranken zit de voedingsstof vocht, die nodig is voor het op peil houden van de vochtbalans. Water of light frisdranken zijn een gezondere keus dan frisdrank, want het risico op overgewicht of gaatjes in de tanden is kleiner. Een typische frisdrank bestaat uit koolzuurhoudend water, suikers en aroma's. Eventueel zijn hieraan vruchtenextracten en hulpstoffen toegevoegd.

De in Zwitserland wonende Duitse juwelier (horlogemaker) Jacob Schweppe patenteerde in 1783 een eigen methode om water met koolzuur te verrijken. Omdat het water vooral in Engeland populair bleek, begon Schweppe in 1798 onder de naam Schweppes & Co een eigen mineraalwaterfabriek in dat land. Het product werd soda water genoemd.

Orangina is de merknaam van een koolzuurhoudende drank met sinaasappel- of mandarijnenextract. Deze limonade bevat echt vruchtvlees, net als bij vers geperst sinaasappelsap. Oorspronkelijk was deze frisdrank erg populair in Frankrijk. De drank werd in Boufarik in Algerije, een voormalige kolonie van Frankrijk, gemaakt.

- Sinas-light
- Sinas zonder koolzuur

Sinas bestaat voor het grootste gedeelte uit koolzuurhoudend bronwater. Daarnaast wordt 10% sinaasappelconcentraat gebruikt. Dat is sinaasappelsap, waaruit voor het grootste gedeelte de vloeistof is verdampt. Om de sinas zoet te maken wordt er veel suiker aan toegevoegd. Bij de light sinas wordt de suiker vervangen door zoetstoffen, zoals aspertaam, acesulfaam K of cyclaamzuur. Verder worden er citroenzuur en aromastoffen toegevoegd. Andere chemische stoffen die in sinas worden gebruikt zijn stabilisatoren en antioxidanten.

Sinas smaakt natuurlijk naar sinaasappels. Door het gebruik van suiker en zuren is sinas bij veelvuldig gebruik slecht voor het gebit. Bovendien bevat gesuikerde sinas erg veel calorieën, waardoor je flink in gewicht kunt toenemen.

Door het koolzuurhoudende water wordt sinas en ook andere frisdranken gebruikt voor het maken van gebak. Het koolzuurhoudende water zorgt er voor dat de cakejes luchtig worden.

Frisdranken bestaan al honderden jaren. De verkoop van limoensap, suiker en water begon in het 17e-eeuwse Italië. Deze ‘limoenade’ werd verkocht in ijssalons, waar ze goed wisten hoe je limoenade moest koelen.

De Engelse scheikundige Joseph Priestley ontdekte in 1767 hoe je koolzuurgas aan water kon toevoegen. De toepassing van deze uitvinding op limoenade betekende de start van de frisdrankenindustrie. De Zweed Gahn opende in 1776 de eerste frisdrankenfabriek. Zijn ‘Nya Mineralvatten Fabrik’ produceerde drie flesjes per uur.

Frisdrank was lange tijd een luxe drank die rijke mensen in de zomermaanden dronken. Amerikaanse en Canadese soldaten maakten frisdrank populair toen ze hun ‘soft drinks’ in de laatste oorlogsjaren mee naar Europa brachten. In 1956 introduceerde de Nederlandse frisdrankenindustrie officieel de term ‘frisdrank'.

In de jaren zestig groeiden frisdranken uit tot populaire dorstlessers. Sinds die tijd stijgt de consumptie nog altijd. De Nederlander dronk in 1960 gemiddeld 13 liter frisdrank. Tien jaar later was dit al 55,5 liter. Op dit moment is de frisdrankconsumptie toegenomen tot 98,5 liter per persoon per jaar.

Begin jaren dertig van de vorige eeuw begonnen sinaasappelboeren, die van mening waren dat mensen het hele jaar door vers sinaasappelsap moeten kunnen drinken, in de Algerijnse plaats Boufarik in de Mitidja vlakte met de productie van sinaasappellimonade onder de merknaam Naranjina. Deze merknaam werd al snel vervangen door de huidige merknaam Orangina.

Na de Tweede Wereldoorlog waren er zowel in Algerije en in Frankrijk talloze cafés. De eigenaren van Orangina ontdekten hierin een geheel nieuw verkoopkanaal en brachten sindsdien hun product ook in horecagelegenheden aan de man. Sinds 1953 is de beroemde sinaasappelschil het handelsmerk van Orangina. De Algerijnse oorlog in de jaren '60 bedreigde niet alleen de sinaasappelplantages, maar ook het voortbestaan van het merk Orangina. Dankzij de goede mond-tot-mondreclame van Algerijegangers en veteranen, verhuisde het hoofdkantoor in 1961 van Boufalik naar het Franse Marseille en werden door heel Frankrijk nieuwe fabrieken geopend. Vanaf de jaren '70 groeide Orangina explosief. Het merk veroverde de supermarkten, en nieuwe producten werden aan het assortiment toegevoegd. Ook verscheen de eerste televisiecommercial in 1971 op de buis.

Sinas wordt in flessen en in blikjes in de supermarkt en in tankstations verkocht.